Έθιμα της Μεγάλης Εβδομάδας

Αναρτήθηκε από 25 ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ |

Όσο πλησιάζουμε στη Μεγάλη Εβδομάδα, η νηστεία εντείνεται. Συχνά, τις τρεις πρώτες μέρες οι πιστοί δεν κατανάλωναν ούτε νερό και λάδι, ενώ τη Μεγάλη Παρασκευή μπορεί να μη έτρωγαν και τίποτα. Από τη Μεγάλη Τετάρτη αρχίζουν να γίνονται πιο έντονα τα νεοελληνικά έθιμα, όπως το έθιμο του Ευχελαίου.

"Στην Αθήνα κυρίως, αλλά και αλλού, υπήρχε το έθιμο της ανανέωσης της ζύμης του ψωμιού". "Πίστευαν ότι το ψωμί χάνει τη δύναμή του και χρειάζεται ανανέωση. Έτσι, εκτός από το Ευχέλαιο στην Εκκλησία, ο παπάς ευλογούσε τη νέα ζύμη για να αποκτήσει καινούργια δύναμη. Υπάρχει μια σκέψη μαγική στην ουσία".

Κι ερχόμαστε στην Κοκκινοπέμπτη που βάφουν τα αυγά. Το αυγό, σύμβολο όχι μόνο χριστιανικό αλλά και παγκόσμιο, συμβολίζει την αναγέννηση της ζωής. Γύρω από αυτό πλέκονται πολλές πρακτικές και δοξασίες. Για παράδειγμα, το πρώτο αυγό, που πρόσεχαν να είναι από μαύρη κότα, το έβαζαν στο εικονοστάσι, όπου παρέμενε όλο το έτος ή ακόμα και για επτά χρόνια. Ο κρόκος του, που γινόταν σκληρός σαν κεχριμπάρι, αποκτούσε ιδιότητες φυλακτού για τις έγκυες γυναίκες ώστε να μην αποβάλλουν, γι' αυτό λεγόταν "κρατητήρας".

Πολλές φορές τα κόκκινα αυγά της Μεγάλης Πέμπτης πίστευαν ότι έχουν ιδιαίτερη δύναμη γι' αυτό έβαζαν τα τσόφλια τους στους κήπους, στα δέντρα και στα χωράφια για να βοηθήσουν την ανάπτυξή τους. Ή έθαβαν το πρώτο αυγό στην πρώτη αυλακιά όταν άρχιζαν να σπέρνουν. Το κόκκινο χρώμα προερχόταν από φυτικές μπογιές, όπως φύλλα από κρεμμύδια ή θάμνους σαν το ριζάρι. Κατόπιν τα κεντούσαν ή τα ζωγράφιζαν με φύλλα, ζυμάρι ή λιωμένο κερί.

"Το κόκκινο χρώμα παραπέμπει και στο αίμα του Χριστού, αλλά και στη χαρά της Ανάστασης. Επίσης, πίστευαν ότι είναι αποτρεπτικό του κακού. Γι' αυτό σε πολλές περιοχές κρεμούν κόκκινα υφάσματα στα μπαλκόνια", μας δηλώνει ο ερευνητής του Κέντρου Λαογραφίας.

Τη Μεγάλη Πέμπτη ζυμώνουν επίσης τα ψωμιά της Λαμπρής και τα κουλουράκια, τις κουτσούνες, που τις πλάθουν με λάδι, αμύγδαλο, γλυκάνισο και άλλα υλικά, ενώ οι νονοί στέλνουν τις λαμπάδες στους βαπτιστικούς. Και φυσικά το βράδυ στολίζουν τον Επιτάφιο με λουλούδια, γίνεται το μοιρολόι της Παναγιάς και συχνά ανάβουν φωτιές, κυρίως στη νότια Ελλάδα και τη Ρόδο.

Επιτάφιος και Ανάσταση

Η Μεγάλη Παρασκευή ήταν ημέρα απόλυτης αργίας, κατά τη διάρκεια της οποίας δεν γινόταν καμιά εργασία, εντός και εκτός σπιτιού. Σε ορισμένες περιοχές, όπως στην Κορώνη, συνέπασχαν με τον Χριστό πίνοντας τρεις γουλιές ξύδι. Σε άλλες, όπως στην Κρήτη και τη Λέσβο, άναβαν φωτιές, καίγοντας ομοιώματα του Ιούδα, έθιμο που διατηρείται ακόμα και σήμερα. Όπως για παράδειγμα στην Αμοργό, όπου το κάψιμο του Ιούδα συμβαίνει μετά το Πάσχα.

Το Μεγάλο Σάββατο στολίζουν τον ναό με κλαδιά και φύλλα δάφνης, ενώ σε πολλά μέρη το μεσημέρι έχουμε την πρώτη Ανάσταση. Με το "Ανάστα ο Θεός" σκορπιούνται τα δαφνόφυλλα, ενώ βαράνε οι καμπάνες, οι πιστοί χτυπούν τα πόδια τους στο στασίδι, πυροβολούν, γενικά κάνουν θόρυβο για να διώξουν τον θάνατο.

Θόρυβος με βαρελότα και καμπάνες γίνεται και το βράδυ της Ανάστασης, μετά το "Χριστός Ανέστη", οπότε τσουγκρίζουν τα αυγά, ενώ σε διάφορα μέρη της Ελλάδας σπάνε τσουκάλια. Για παράδειγμα, στη Ζάκυνθο και την Κέρκυρα ρίχνουν αγγεία από τα παράθυρα. Στην Κέρκυρα, επίσης, γεμίζουν ένα δοχείο με νερό, το στολίζουν με πρασινάδες και λουλούδια και ζητούν από τους περαστικούς να ρίξουν μέσα ένα νόμισμα.

"Μετά την Ανάσταση έχουμε το έθιμο της μαγειρίτσας ή του τσορβά, όπως το λένε σε πολλά μέρη.Με χορταρικά φτιαγμένο, ο τσορβάς ήταν ό,τι έπρεπε για το στομάχι, που είχε να δεχτεί τροφή ζωικής προέλευσης πολύ καιρό. Στην Αμοργό μάλιστα αντί για μαγειρίτσα έτρωγαν πατσά, αυγά και μυζήθρα.

Το Πάσχα

Το Πάσχα έχουμε το σούβλισμα -ή το ψήσιμο- του αρνιού ή κατσικιού, που διαλεγόταν από τα οικόσιτα. Σε πολλές περιοχές, πριν σφάξουν το ζώο, το τιμούσαν ιδιαίτερα, στολίζοντάς το με κόκκινη κορδέλα ή βάφοντάς το με κόκκινη μπογιά από τα αυγά.

"Στο παραδοσιακό πλαίσιο είχαν πολύ μεγαλύτερο σεβασμό προς τα ζώα και προς τη φύση, από ό,τι σήμερα. Και παρόλο που τα έσφαζαν, το έκαναν με τελετουργικό τρόπο. Επίσης, η κατανάλωση κρέατος, σε αντίθεση με τώρα, ήταν σπάνια. Η κρεατοφαγία γινόταν σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Ο χαρακτηριστικός οβελίας, αυτό που έχει ταυτιστεί τα σύγχρονα χρόνια με το Πάσχα, κυρίως μέσω των ΜΜΕ, δεν επικρατούσε σε όλη τη χώρα. Ήταν χαρακτηριστικό κυρίως της ηπειρωτικής Ελλάδας. Σε άλλες περιοχές, στο Αιγαίο ή τη Μικρά Ασία, το κρέας το έκαναν ψητό. Ακόμα έτσι γίνεται", μας ενημέρωσε ο ερευνητής.

Την ημέρα του Πάσχα έχουμε τη Δεύτερη Ανάσταση, την αγάπη ή διπλανάσταση, όπως λεγόταν, που γινόταν το απομεσήμερο της Κυριακής. Παλιότερα, τότε γινόταν και η ευλόγηση του νωπού τυριού και γενικά των γαλακτοκομικών προϊόντων.